Queridas amigas,
Hace tanto tiempo que no escribo… que se me estaba acumulando una especie de ovillo de palabras en la garganta. Entre pañal y pañal, entre mecedora y paseo, entre teta, llanto y mirar por la ventana, he imaginado escribiéndoos los miles de pensamientos que han acudido a mi ociosa mente en esta etapa maternal.
Mi ventana al mundo, a falta de televisión y con cierta aversión a la radio, y me da cierta vergüenza reconocerlo, y a la vez me digo, por qué no, oye, las amistades que tengo cuelgan cosas bien majas, ha sido Facebook y gracias a él he seguido a algunas blogueras. He visto sus fotografías perfectas que recogen esos mundillos idílicos que narran de manera poética sus cotidianidades y que provocan, casi inmediatamente, cierto autocuestionamiento, haciendo que, en más de una ocasión, le haya puesto un filtrito a alguna foto para que también pareciera que mi realidad era idílica. No me quejo, es el momento más idílico de mi vida, pero mi realidad dista mucho de la imagen bucólicopastorilstyle que podría venirnos a la mente al oír la palabra idílico.
El caso es que a medida que leo, mis ganas de compartir crecen. Pero mi anterior proyecto de blog no daba respuesta a mi verdadera necesidad. Y mi necesidad es contaros a vosotras mis pensamientos, utilizando la escritura que tan amiga y a la vez desconocida es. Me salen las palabras cuando imagino que las leéis, porque todas vosotras tenéis en común algo precioso y es a ese “algo” al que me dirijo. Ese toque mágico de sororidad es a quien yo le quiero contar mis pensamientos. Y ni tan siquiera me importa si leeréis mis palabras o no. Lo que de verdad me nace es escribiros. Escribiros sobre mi reciente maternidad, sobre mis inseguridades, compartiros lecturas, pensamientos, ideas propias, ideas de otros, citas y… cómo no… mi reciente pasatiempo (quién me iba a decir a mí que en la casilla de hobbies iba a poder escribir algo): las recetas. Efectivamente, amigas, como la mayoría sabéis, las recetas han sido lo único que he sido capaz de leer con pasión en todo este tiempo de gestación-lactancia. Son maravillosas: poco texto, ingredientes maravillosos, fotografías preciosas y grandes y, sobretodo, gran activadoras de una imaginación que evoca la libertad de cocinar; libertad y tiempo de los que ahora no dispongo en ese formato. Eso sí, he conseguido adaptar mis desayunos mientras Q tiene a K. Ya os mandaré alguna fotografía :).
Estoy emocionada con este proyecto. Ahora mismo, mientras os escribo me siento como una fugitiva, haciendo algo en la absoluta clandestinidad; miro a K de reojo, rezando para que no se despierte de los brazos de Q y se me agita la respiración al poder disponer de este tiempo para escribir algunas de las palabras que van deshaciendo del ovillo.
La idea es escribiros sin tiempos, sin periodicidades, sin temas, sin categorías, sólo con lo que surja, con las posibilidades del día a día. En mi lengua materna o en la que me socializó, al margen de territorios y banderas, lo que nazca del corazón.
Así que no os preocupéis si no tenéis tiempo de leerme, si no os interesa el tema o si no os apetece. No hay compromiso por vuestra parte, lo que sí hay por mi parte es un compromiso con mi humilde autenticidad, con la honestidad de no necesitar saberexperto para compartir. Es una manera de poner en práctica y en orden todas aquellas intenciones maravillosas de nuestra imaginación que no siempre se hacen realidad.
Así que, si os apetece uniros a esta aventura, os podéis inscribir en el blog para recibir lo que venga, que quién sabe qué será. De momento os mando una gran ilusión que confío que me lleve a navegar por vuestras pantallas y vuestros corazones.
Amigas, queridas interlocutoras, os dejo con esta imagen para que evoque vuestros propios sueños y proyectos.
*Ayer me fui a la cama con un subidón tremendo. Qué emoción haber encontrado el formato que hacía que palpitara por dentro. Tan emocionada estaba que hasta a K le costó dormirse :). Pero esta noche… entre vela y vela ha aparecido una voz crítica que conozco bien y que ya es casi amiga: que para qué les vas a escribir, que no les va a interesar, que vaya manera de exponerte, que les vas a poner en un compromiso… y es esta voz, amigas, la que tantas veces debemos hacer callar, la que no nos deja avanzar y la que a mí, personalmente, muy a menudo, me impide la perseverancia y mantenerme en la ilusión…
Es por eso que hoy me he levantado con ganas redobladas de desafío, apelando a nuestras voces amigas internas para poder continuar con la escritura tierna y libre de juicios.
Feliz día queridas!
Pues yo estoy muy emocionada de formar parte de ésas lectoras que ocupan éste lado, el lado del que recibe tan bonitas palabras, experiencias, actitudes e inquietudes…Y poder también ir poniendo piedras para poco a poco construir algo juntas…. PERO QUE IDEA TAN BONITA!!! aquí no hay emojis pero bien podría poner ahora millones de caras con un par de corazones por ojos!!
Yo a la espera (nerviosa) de leer-té al estilo inglés, con taza de porcelana y calma tranquilizadora.
Avanti!! y k no se demore mucho ésa dicha y esperada nueva entrada (flamenca, flamenca, flamenca)…;)
Te quiero!
Lini!! Qué bonito tu mensaje 🙂 Millones de gracias por tus palabras… Qué emoción! Yo también te quiero <3 😉
Ai Ai síííí yo también celebro k te tires a desmadejar los ovillos k aparecen y nos acompañan durante el tiempo de gestación y lactancia, como tu bien dices!
Me encanta cariño este gesto generosa y valiente, poderosa y liberadora k has y estás teniendo mi keridAmiga!
A mi me resuena un montón lo k dices y me anima tb a seguir mis hilos y desanudar las ideas e imágenes k han ido apareciendo(me) y a las k no he tenido ocasión todavía de conceder un espacio-tiempo.
Poco a poco
Gracias 1000 maestra
Y tb es curioso k las ganas de cocinar y buscar recetas ricas tb me asaltan… ahora es un pastel de calabaza lo k me ronda… desde hace dos días para celebrar el mes del PArto ;*)
Cuando lo tenga, mando receta, a ver si así tb podemos comPArtir todavía más cosas buenas!!!
PAtunarrus y mucho amor
Ay, mi PArtera! Quina alegria, amiga, què bonic el teu missatge… i quines ganes de saber com fas el pastís de carbassa! 🙂 Ens queda molt per teixir amb tanta llana que hem anat replegant d’aquestes experiències tan grans. Mil peetons amb ganes de seguir i seguir…
Adri, amb ganes de continuar compartint amb tu…. observant-nos, parlant, ballant ( aixxxx, ho trobo a faltar tant!!!)
«escritura tierna y libre de juicios.» què bonic i suggeridor, em ressona molt…. petó.
Moltes gràcies Anna! Ens veiem dimarts ;)… em fa molta il·lusió compartir aquesta ciutat amb tu! Molts petons <3
Adri, m’he llevat amb moltes ganes de trobar un moment per poder-te llegir, i l’he trobat abans del que m’esperava, regals que et fa el dia…. genials les teves paraules, honestes com sempre, tendres i evocadores.
Obrim els carrers d’aquesta ciutat i a veure que passa…estic encantada i il.lusionada de compartir aquest «espai» amb tu, amb vosaltres.
Una abraçada
Aida! Quina emoció transitar per aquesta ciutat, oi? Em fascina això de què els carrers estiguin per construir… això de què les paraules siguin les voreres i els carrers, les nostres idees vestiran les cases i la nostra imaginació ampliarà l’horitzó! Ens veiem pels carrers del poble i per aquesta ciutat que ens interpel·la i ens intriga 😉
Escriure és la veu del silenci, amiga meva <3
Estimada, ben cert. És la veu de tots els silencis que ens habiten i que s’inspiren en els nostres anhels i les nostre fites. En la nostra calma, la nostra paciència i la nostra capacitat de ser/estar presents 🙂 <3
Una manera fantástica de saber de ti y de poner palabras a lo que, a veces, revolotea en nuestra mente y nos cuesta descifrar por culpa de esa vocecita (enemiga, yo diria) que nos hace débiles e inseguras si no la callamos.
Eres muy grande, Adri! Te seguiré encantadísima!!!!!
Un besote enorme y un achuchón a K.
Nerea, amiga, no te respondí tu bonito mensaje! Muchas gracias por escribir y por formar parte de esta ciudad. Estoy encantada de compartir contigo mis palabras y sentires. Un abrazo immenso para este nuevo año, para que llegue lleno lleno de confianza 🙂